Η επανάσταση του 1821 εξέφρασε την επιθυμία των Ελλήνων να αποτινάξουν τον τούρκικο ζυγό και να ορίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος οργανωμένο με ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν στη Μολδοβλαχία, περιοχή της σημερινής Ρουμανίας, τον Φεβρουάριο του 1821. Εκεί υπήρχαν ισχυρές ελληνικές παροικίες και ένθερμοι Έλληνες πολεμιστές. Παρά την ανάληψη της αρχηγίας από τον Πρίγκιπα και Στρατηγό του Τσάρου, Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον ενθουσιασμό των εθελοντών του, το κίνημα στο Δούναβη απέτυχε. Κατεστάλησαν επίσης οι εξεγέρσεις στη Μακεδονία. Φάνηκε έτσι ότι τα διπλωματικά εμπόδια ήταν σοβαρά και ότι η δύναμη των Οθωμανών είχε υποτιμηθεί. Στην Πελοπόννησο, τη Στερεά και το Αιγαίο οι επιχειρήσεις των δυο πρώτων ετών στέφθηκαν κατά κανόνα με επιτυχία.
Η στήριξη από την κοινωνία, τους θρησκευτικούς πολεμικούς και πολιτικούς ηγέτες της, σε συνδυασμό με διάφορα στρατηγικά πλεονεκτήματα συντέλεσαν στη δημιουργία μιας ελεύθερης εστίας. Όμως, το 1823, η μοίρα μεταστράφηκε. Τις ελληνικές εμφύλιες προστριβές και συρράξεις ακολούθησε η τουρκο-αιγυπτιακή αντεπίθεση, που οδήγησε σταδιακά, μετά από αλλεπάλληλες δραματικές συγκρούσεις, στην ανακατάληψη σχεδόν όλων των ολόκληρων εδαφών. Η διεθνής πολιτική συγκυρία και η ένοπλη επέμβαση Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων (1827 – 8) βοηθήσε την υστατή στιγμή την Ελληνική Επανάσταση.
Το 1828 ο Καποδίστριας έφτανε στην Ελλάδα και οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ απομακρύνονταν από αυτή. Οι Έλληνες ανακατέλαβαν τις πόλεις και τα φρούρια που είχαν χάσει. Η τελευταία μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας τερμάτισε την επανάσταση και χάρισε στους Έλληνες την πολυπόθητη ανεξαρτησία.
Το νέο Ελληνικό Κράτος περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και μέρος των νήσων του Αιγαίου.
