Μετά την αποτυχία τους να κάμψουν τη βρετανική αντίσταση κι ενώ προετοιμαζόταν η επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να δώσουν προτεραιότητα στα Βαλκάνια. Όχι μόνον οι Ιταλοί είχαν ανάγκη από έναν αντιπερισπασμό, αλλά και οι δικές τους δυνάμεις, που πολεμούσαν ήδη τις βρετανικές στην Αφρική θα ωφελούνταν από τη διάνοιξη ενός σύντομου δρόμου εφοδιασμού μέσω της Ελλάδας.
Η επιχείρηση «Μαρίτα» υλοποιήθηκε μέσα από τη συμμαχία των Γερμανών Βουλγαρία, όπου μετακινήθηκε η 12η γερμανική στρατιά, προκειμένου να αποφευχθεί βρετανική προσβολή των ρουμανικών πετρελαιοπηγών. Στις 6 Απριλίου οι γερμανικές δυνάμεις προσέκρουσαν στις οχυρώσεις της δαιδαλώδους γραμμής «Μεταξά» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ενώ βρετανικές δυνάμεις αποβιβάζονταν ήδη, για να συγκροτήσουν μια εναλλακτική γραμμή άμυνας. Την ίδια μέρα βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι. Η άμυνα των οχυρών, όπου το Γενικό Επιτελείο επέμενε να αμυνθεί, κράτησε τρεις ημέρες κάτω από έναν απερίγραπτο καταιγισμό πυρός. Την 9η Απριλίου παραδόθηκαν, αφού οι γερμανικές δυνάμεις που είχαν πλαγιοκοπήσει τη Γιουγκοσλαβία, βρίσκονταν ήδη στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθησαν δυο βδομάδες διλημμάτων. Η συνθηκολόγηση υπογράφτηκε στην Ήπειρο στις 23 Απριλίου, τέσσερις ημέρες πριν από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.
Η μάχη της Κρήτης ήταν ο επίλογος της γερμανικής βαλκανικής εκστρατείας και τους στοίχισε περισσότερα θύματα από όσα η Γιουγκοσλαβία και η υπόλοιπη Ελλάδα. Καταλήφθηκε παρά τη σκληρή άμυνα Βρετανών, Αυστραλών, Νεοζηλανδών και των ελαχίστων – σχεδόν άοπλων – ελληνικών εφεδρειών, από επίλεκτες δυνάμεις αλεξιπτωτιστών. Όμως, η παύση των όπλων ήταν προσωρινή.
Ο βουλγάρικος στρατός, πίσω από τις γραμμές των Γερμανών, κατέλαβε χωρίς να δώσει μάχη την Ανατολική Μακεδονία, για να επιβάλλει εκεί την χειρότερη σε σκληρότητα κατοχή.
